Święty Brunon

Są święci szczególnie nam bliscy i tacy, o których niewiele wiemy. Do tych ostatnich należy z pewnością św. Brunon, kanonik katedry św. Maurycego w Magdeburgu, który żył w X w. Autorka książki postawiła sobie za cel przybliżenie nam postaci św. Brunona. Opracowała dokładnie jego cv - ta forma może bardziej do nas przemówić niż tradycyjny żywot świętego. Pokazała, co wspólnego ze św. Brunonem mogą mieć nauczyciele, misjonarze, miłośnicy literatury polskiej. Udowodniła, że ze Świętym powinni zaprzyjaźnić się ci, którzy traktują anioły na serio, boją się piekła, rządzą państwami, są tłumaczami i twórcami, melomanami, ludźmi sukcesu. Wyjaśnia także, dlaczego św. Brunon jest patronem tych, "którym ciasno we własnym domu". Prezentując sylwetkę św. Brunona, autorka daje nam również okazję do zupełnie innego spojrzenia na średniowiecze. Zachęcam do lektury.

Ta interesująca pozycja o średniowiecznym kamedule, św. Brunonie, powstała po wnikliwym zapoznaniu się autorki z jego tekstami: Listem do króla Henryka II, Żywotem Pięciu Braci Męczenników oraz Świętego Wojciecha żywotem drugim, co pozwoliło zrewidować w książce obowiązujące myślenie o epoce średniowiecza. Brunon z Kwerfurtu pochodził z rodziny zamożnych grafów, urodził się w 974 r. Świetnie wykształcony, szybko zaczął robić karierę w kancelarii cesarza Ottona III. Podróżował z monarchą, rozmawiał, wpływał na jego decyzje. W wieku 20 lat otrzymał godność kanonika katedry św. Maurycego w Magdeburgu; mówi się, że miał nawet objąć arcybiskupstwo w Magdeburgu. Poza Ottonem III i papieżem Sylwestrem II znał m.in. króla Henryka II, księcia Bolesława Chrobrego, księcia Włodzimierza Wielkiego. Nie wykorzystywał tych znajomości dla kariery w hierarchii kościelnej czy świeckiej, pomagały mu one krzewić Ewangelię wśród ludów jeszcze jej nie znających. Wstrząs, jakim była dla niego męczeńska śmierć św. Wojciecha w kwietniu 997 r. sprawia, że pod koniec 1001 r. żegna się z cesarzem, by prowadzić misję wśród pogan, szczególnie Prusów, na terenie których zginął Wojciech. Sam Brunon też zginął męczeńsko - w 1009 r, na terenach obecnej diecezji ełckiej. Książce daleko do ckliwości hagiograficznej, rzetelnie przedstawia przygotowania Brunona, który dla przeprowadzenia misji poznał dokładnie dzieje Bolesława i naszego kraju. Tom zawiera informacje ikonograficzne i literaturoznawcze, a także bogatą bibliografię.

Całkiem niedawno, za sprawą dominikanów, zajrzałam do kazań Jana Taulera, usłyszałam o św. Brunonie z Kwerfurtu, potem przejrzałam książki o średniowiecznych mniszkach-lekarkach, w szczególności o św. Hildegardzie i całkiem niepostrzeżenie weszłam w klimaty średniowiecza. Czasów, które warte są bliższej znajomości. Odległe, nieucywilizowane, mroczne, ale wcale niezacofane. Okazują się bardzo ciekawe i pełne postaci mądrych, wykształconych, godnych naśladowania.Arystokrata z Saksonii, św. Brunon z Kwerfurtu urodził się pod koniec X wieku. Wykształcony w magdeburskiej szkole katedralnej, miał sposobność spotykania w swoim życiu wielkich tamtych czasów: Ottona III, Henryka II, Bolesława Chrobrego, Włodzimierza Wielkiego, opata Leona, św. Romualda, św. Jana, biskupa Tietmara. Bożena Diemjaniuk wymienia liczne i wielce wartościowe cechy jego osobowości, takie jak: wysoka kultura osobista, inteligencja, pomysłowość, operatywność, zdolność adaptacji, konsekwencja, komunikatywność, dar przekonywania, życzliwość i szacunek do drugiego człowieka, zdolność znoszenia zniewag i wybaczania, pokora, skromność, posłuszeństwo, lojalność, wierność, uczciwość, rzetelność, samokrytycyzm, odpowiedzialność, odwaga, śmiałość, optymizm, zaufanie miłosierdziu Pana Boga - słowem ideał do naśladowania.Żył i działał w różnych środowiskach, autorka skomponowała więc książkę w taki sposób, że każdy może znaleźć w niej coś odpowiadającego jego życiu czy pasji. Nawet ludzie sukcesu mogą tu znaleźć rozdział skierowany do nich. W końcu Brunon z Kwerfurtu nie był życiowym fajtłapą, odnosił wiele sukcesów. Żył jedynie 35 lat, ale były to lata pełne działania, tworzenia, nawracania i nauczania. Zakończyła je męczeńska śmierć gdzieś na terenie przygranicznym Prus, Rusi i Litwy.Chyba warto sięgnąć po tę opowieść zakochanej w dawnym świętym Bożeny Diemjaniuk - ja nie żałuję.