Od teorii stopni formalnych do teorii komunikacji i dialogu w dydaktyce szkolnej i katechetycznej

W toku analizy rozwoju teoretycznych podstaw procesu nauczania-uczenia się Grzegorz Łuszczak zwrócił uwagę zarówno na zbieżne płaszczyzny rozwoju dydaktyki szkolnej i dydaktyki katechetycznej (dydaktyki nauczania religii), jak i elementy rozbieżne wyznaczające specyfikę nauczania katechetycznego. Dobrze dobrał on kryteria jakościowej analizy treści. Wykorzystał nie tylko dzieła opublikowane w języku polskim, lecz także znaczną liczbę publikacji zachodnich, głównie w języku włoskim i niemieckim, co jest dobrze uzasadnione dokonaniami uczonych niemieckich w rozwoju dydaktyki. Autor dobrze ujął syntetyczną analizę dokonań czołowych pedagogów zachodnich, przede wszystkim J.F. Herbarta, T. Zillera, W. Reina, a także dokonań J.W. Dawida - polskiego klasyka pedagogiki, a także zwrócił uwagę na dokonania naukowe dydaktyki katechetycznej ks. H. Stieglitza, ks. W. Gadowskiego. Grzegorz Łuszczak przywołał osiągnięcia wybitnych dydaktyków szkolnych (H. Rowida, W. Diltheya, G. Kerschensteinera, R. Steinera, C. Freineta i in.) i umiejętnie powiązał je z dokonaniami dydaktyków katechezy. Autor w zgrabny formalnie sposób zanalizował podstawy teorii komunikacji (jej istotę, strukturę, nadawcę i odbiorcę, komunikat, kod, sprzężenie zwrotne, kompetencje komunikacyjne i inne). Na tym tle wymienia pedagogikę medialną i technologię kształcenia, a w konsekwencji wywodów wskazuje na komunikowanie treści religijnych i technologie komunikacyjne w przekazie wiary. Podkreśla on wartości dydaktyczno-wychowawcze pedagogiki ignacjańskiej, której niezbywalnym walorem jest konstruktywny charakter, co może wnosić ład w okresie niepewności, ambiwalencji, postmodernistycznej względności, falowania dyskursów w uprawianiu dzisiejszej pedagogiki - dydaktyki.
z recenzji prof. dr. hab. Stanisława Palki