Szkoła myślenia politycznego Leo Straussa

W książce zarysowuje się kilka odrębnych poziomów, na jakich można rozpatrywać "akt założycielski" straussizmu. Po pierwsze, będzie to warstwa eksponowanych zainteresowań badawczych i retorycznych wypowiedzi nakierowanych przede wszystkim na wynikającą z diagnozy kryzysu państwa liberalnodemokratycznego (a szerzej - kryzysu nowoczesności) konieczność "powrotu do klasyków" czy też odnowy Sokratejskiego racjonalizmu politycznego, zawierającego w sobie wizję najlepszego ustroju politycznego (ziemiańskiej republiki) oraz poparcie dla cnót obywatelskich i liberalnego kształcenia. Po drugie, warstwa namiętnej lektury szeroko pojętego kanonu tekstów filozoficzno-politycznych pod kątem odkrycia rzekomo zawartego w nich momentu nauczania ezoterycznego, dotyczącego zapewne nieukontekstowionego historycznie rozumienia "naturalnego" podziału ludzi na filozofów i niefilozofów oraz wynikającego stąd napięcia między filozofią a "miastem" (lub między swobodnymi dociekaniami filozofa a sferą wyższych norm wywodzonych spoza dyskursu filozoficznego, na jakich opiera się porządek polityczny); byłaby to poniekąd warstwa intelektualnej zachęty czy atrakcji, wykazująca przy tym szczególną podatność na wystąpienie nadużyć interpretacyjnych wobec nie tylko samej interpretacji Straussa (i jego uczniów), ale także przywoływanych myślicieli z odległej przeszłości. Trzeci wreszcie poziom zajmowałyby rozważania wokół tak zwanego problemu teologiczno-politycznego, wobec którego dwie poprzednie warstwy jawiłyby się jako pochodne. Jest to jednak poziom najtrudniejszy do uchwycenia i bodaj najbardziej odsunięty od utrwalonej domeny zagadnień poruszanych przez filozofów i teoretyków polityki, wymagający bowiem skupienia na takich pojęciach jak "objawienie" czy "proroctwo", a nade wszystko - "Prawo" pojmowane w duchu Tory, talmudu i szariatu.
Fragment Wprowadzenia