Grzegorz z Nyssy

Grzegorz z Nyssy - urodził się około roku 335 w Cezarei Kapadockiej. Jego ojciec był retorem w szkole wymowy. O jego chrześcijańską formację zadbali w sposób szczególny brat Bazyli — nazywany przez niego «ojcem i mistrzem» oraz siostra Makryna. Chrzest przyjął w wieku młodzieńczym. Obrał sobie zawód retora i wstąpił w związek małżeński. Po śmierci małżonki wiódł życie ascetyczne. Za namową św. Bazylego przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił do założonego przez niego klasztoru położonego nad Morzem Czarnym. Stamtąd w roku 371 powołano go na biskupa Nyssy, a w 380 został wybrany metropolitą Sebasty. Czynnie uczestniczył w reorganizacji Kościoła, odegrał ważną rolę na Soborze Konstantynopolitańskim, który odbył się w 381 roku - sformułował twierdzenie o Bóstwie Ducha Świętego. Sprawował różne oficjalne urzędy, które mu powierzył cesarz Teodozjusz. W roku 394 uczestniczył jeszcze w synodzie, który odbywał się w Konstantynopolu. Nie znamy daty jego śmierci, prawdopodobnie około 395 roku. Dla potomnych pozostał w pamięci jako człowiek otwarty i miłujący pokój, współczujący biednym i chorym. Był jednym z najwybitniejszych teologów Kościoła Wschodniego. Jego pisma wyróżniają się subtelnością filozoficzną. Od Orygenesa zapożyczył alegoryczną metodę w interpretacji Pisma świętego. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę pism religijnych, m.in. ascetycznych i mistycznych oraz komentarzy biblijnych. Papież św. Pius V zaliczał go do czterech wielkich doktorów Kościoła wschodniego.