Symbol Apostolski w nauczaniu Ojców

Istnieje taka jerozolimska legenda, że Apostołowie po udaniu się w różne części świata po pewnym czasie spotkali się ponownie w Jerozolimie i w jednej z grot na stoku Góry Oliwnej dzielili się doświadczeniami z pracy apostolskiej. Postanowili wtedy zebrać najważniejsze prawdy wiary, jakie głosili. Każdy z nich wypowiedział jedną prawdę i tak powstał zbiór podstawowych prawd apostolskiego Kościoła, nazwany Symbolem Apostolskim, a także Składem Apostolskim, składający się z dwunastu artykułów czyli kolejnych zdań ustalających zrąb nauki, jaką Apostołowie przejęli od Chrystusa, głosili, przekazywali wiernym i pozostawili następnym pokoleniom jako najkrótszy zestaw norm chrześcijańskiej wiary.
Oczywiście, jak w każdej legendzie jest jakiś korzeń historycznej prawdy, która dopełniona jest interpretacją już nie koniecznie zgodną z kanonami historii jako nauki o przeszłości, ale niezwykle ważną dla społecznej świadomości, w jakiej dana legenda powstała i funkcjonuje.
W naszym przypadku wspomniany korzeń historyczny odnosi się do faktu, że Symbol Apostolski jest dokumentem, który powstał bardzo wcześnie w dziejach Kościoła, gdy żywa była pierwotna tradycja apostolska ustalona i głoszona w pierwszym rzędzie przez Apostołów, i zawiera podstawowe prawdy wiary. Interpretacją, której celem było przede wszystkim uzasadnienie apostolskiego pochodzenia przedstawianej wiary jest motyw wspólnego zebrania i jakby obradowania na Górze Oliwnej, gdzie do naszych czasów ta legenda funkcjonuje. Grotę Apostolskiego Składu identyfikuje się z Grotą modlitwy Ojcze nasz, a więc z miejscem, gdzie według tradycji Jezus pouczył swoich uczniów, jak się mają modlić.
Pielgrzymi, nawiedzający Górę Oliwną, w tej Grocie odmawiają wspólnie Modlitwę Pańską i Wierzę w Boga.
To wyznanie wiary od początku było bardzo ważne dla chrześcijan, którzy je powtarzali i według niego formowali swą wiarę. Na temat tego wyznania pisali również Ojcowie Kościoła.
W cennej serii Źródeł Myśli Teologicznej wydawnictwo WAM obdarowało nas zebranymi w jednym tomie czteroma pismami, w których Ojcowie omawiają Symbol Apostolski. Autorami tych pism są św. Augustyn (dwa pisma), św. Piotr Chryzolog i Wenancjusz Fortunatus po jednym piśmie.
Całość poprzedzona jest ogólnym wprowadzeniem, po którym kolejno przedstawione zostały pisma wymienionych poprzednio autorów, przy czym każde poprzedzone jest własnym wstępem, po którym następują umieszczone na równoległych stronach teksty łacińskie i ich polskie tłumaczenia.
Mamy zatem dzieło św. Augustyna O wierze i Symbolu, następnie tegoż samego autora Kazania o Symbolu, które zawierają cztery kazania wielkiego Doktora Kościoła. Następuje potem dzieło Piotra Chryzologa, zatytułowane Mowy o Symbolu, które zawiera siedem kazań.
Ostatnią część książki stanowi pismo, którego autorem jest Wenancjusz Fortunatus i zatytułowane jest Objaśnienie Symbolu (Expositio Symboli). Utwór ten powołuje się na wspomnianą na początku legendę, przesuwając jeszcze czas powstania Symbolu, który miałby zostać zestawiony przez Apostołów przed ich rozejściem się z Jerozolimy. Następuje potem objaśnianie tekstu fraza po frazie.
Całość, zawarta w omawianej książce, ukazuje nam Symbol w wielostronnej interpretacji patrystycznej, pożytecznej dla ugruntowania naszej wiary.